Help je lijf een handje

Interview Jacqueline Rikmans

Vooral naar je borsten kijken is belangrijk

Jacqueline Rikmans (51) merkte op dat haar borst anders was dan normaal. Omdat ze geen knobbeltje voelde, kon ze zich niet voorstellen dat er iets ergs aan de hand was. Toch liet ze de huisarts er voor de zekerheid naar kijken en dat bleek uiteindelijk maar goed ook. Etos vroeg Jacqueline wat zij andere vrouwen wil meegeven als het om zelfonderzoek van je borsten gaat.

Hoe kwam jij er voor het eerst achter dat er iets anders was aan je borst?

Ik wreef wel eens over mijn borsten als ik bijvoorbeeld een topje aantrok, maar daar bleef het bij. Tot ik iets zag en voelde aan één van mijn borsten. Het voelde als een soort verharding of harde plek in mijn borst. Ik dacht aan een soort cyste, maar voelde geen knobbeltje. Bovendien zat er - door het sporten - in één van mijn bosten altijd zo’n harde, ronde schijf. De laatste tijd werd die schijf wel wat weker. Er waren dus meerdere veranderingen, maar ik dacht ergens ook dat dit aan mijn leeftijd hoorde.

Uit het onderzoek van Kantar blijkt dat het overgrote deel van de vrouwen vooral aan het knobbeltje denkt. Wat was jouw reactie toen je deze verandering zag?

Ik schrok er totaal niet van, omdat het geen knobbeltje was dus ik dacht dat het niks was. Toch ging ik ‘s avonds wat vaker checken en dan voelde het wat beter, maar de volgende dag vergat ik het dan weer. Ook liet ik mijn man een aantal keer laten voelen en die zei gelijk dat ik er naar moest laten kijken. Zijn moeder heeft ook borstkanker gehad dus de ziekte was niet onbekend. Pas toen een vriendin, wiens zus borstkanker heeft, zich liet checken, belde ik ook maar eens de huisarts of ik bijvoorbeeld een cyste of iets dergelijks in mijn borst had en of dat kwaad kon. Ik mocht meteen langskomen. Toch maakte ik me op dat moment nog steeds niet ongerust.

Met welke gedachte ging je naar de huisarts?

De stap naar de huisarts vond ik best groot. Het was ook in het begin van corona dus je ging er ook minder snel heen. Bovendien wilde ik haar niet lastig vallen. Ik wilde niet als een zeur overkomen en belde daar ook niet heen met het idee dat ik wel eens borstkanker zou kunnen hebben. Mijn huisarts nam mijn klachten serieus. Ze zei: ‘Links voelt goed, rechts lijk ik iets ingekapseld te voelen’. Na die woorden had ik nog steeds geen angst of het idee dat ik borstkanker zou kunnen hebben. Ik werd doorverwezen naar een ziekenhuis en pas daar kwam de schok. Ik stond perplex. Na de mammografie werd gelijk medegedeeld dat ik borstkanker had. Ik kon het niet geloven. Het voelde alsof ik in een slechte film was beland en de cameraploeg ieder moment zou binnenwandelen.

Hoe kwam je bij het Alexander Monro Ziekenhuis (AMZ) uit?

Eerst zat ik in een ander ziekenhuis. Daar voelde ik me onprettig en had ik het gevoel dat ik me beter voor moest doen dan ik me voelde. Toen ik dat aan vriendinnen vertelde, belden vier van hen me op die zeiden dat ik naar het Alexander Monro Ziekenhuis moest gaan. Daar dacht iedereen enorm met me mee, wat voor mij een groot verschil maakte. Zo wreef bijvoorbeeld één van de medewerkers bij een MRI-scan heel lief over mijn voet en een andere keer kreeg ik na minder fijn nieuws gelijk een kopje koffie. Daarnaast krijg je tijdens een deel van de onderzoeken een roze omslagdoek, zodat je je minder kwetsbaar voelt. Ook werden mijn man en dochter nauw betrokken. De sfeer was prettig en het personeel heel kundig, waardoor ik weer een stuk vertrouwen terug kreeg.

En hoe zijn je vooruitzichten nu?

Ik was er relatief vroeg bij. Gelukkig heb ik geen chemo nodig gehad, maar mijn borst is wel geamputeerd. Daar bleek, naast een tumor, ook een plek te zitten wat een voorstadium was. Dat de borst eraf ging was toen duidelijk voor mij. Ik ben inmiddels geopereerd en krijg in december een prothese. De komende jaren blijf ik onder controle en in juni kom ik weer terug in het AMZ voor de eerste check.

Denk je er wel eens over na als je hier langer mee was blijven rondlopen?

Daar heb ik zeker wel eens over nagedacht en ook over gepraat. Naar mijn idee heb ik veel mazzel gehad dat ik er zo snel bij was. Hoe eerder je erbij bent, hoe groter de kans op overleven. Door de achterstanden in het bevolkingsonderzoek voor borstkanker en natuurlijk corona, was mijn uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek uitgesteld. Gelukkig ben ik tussendoor toch bij de huisarts terecht gekomen. Stel dat ik even had gewacht, dan was mijn tumor mogelijk verder gegroeid en dan zijn je vooruitzichten heel anders.

Wat zou jij andere vrouwen willen meegeven?

Mijn advies: KEN JE BORSTEN en ga bij twijfel of met een klacht naar je huisarts. Het lijkt soms of er een soort taboe of schaamte heerst over het checken van je borsten en ze te bekijken en bevoelen. Mijn huisarts vertelde ook dat ze vrouwen ziet met hele aangetaste borsten die veel te laat bij haar aankloppen. Dat maakt echt het verschil tussen leven en dood. Ik had geluk en ging uiteindelijk op tijd naar de huisarts, maar ik had er zo nog een half jaar mee door kunnen lopen. Dat idee vind ik heel naar.

Ga terug naar Ken je borsten